|
| Franz KAFKA. |
Yazmak, insanlar için her zaman bir kaçış, yaşadığın hayattan soyutlanma olarak görülür. Peki insanlar gerçekten yazarken ailesinden, arkadaşlarından, çevresinden kaçabilir mi ? Bana göre hayır. Yazmanın ilham kaynağı hayatımızdır. Yazmak acı işidir. Ya gerçekleri yazar acıtırız ya da sahip olamadıklarımızı yazar acıtırız. Aslında bir nevi mazoşistlik diyebiliriz.
Peki bir soru daha buna rağmen neden yazar veya okuruz ? Bir yerde insanların doğdukları andan itibaren bir şeye inanmaya meyili olarak ' bir tanrı, bir put veya bir din...' doğduğunu duymuştum. Ben de insanların acıya ihtiyacı olarak doğduğuna inanıyorum. Acıya inanıyorum. Yazmaya inanıyorum. Okumaya inanıyorum ve bu acının kaçtığımız hayatı güzelleştirdiğine inanıyorum. Belki de bu yüzden seviyoruz. Bilebilir miyiz ? Bilemeyiz. Hiçbir şeyi bilemeyiz. Belki de Dostoyevski Yeraltından Notlar kitabını yazarken ağlıyordu. Tabi ki bunu da bilemeyiz. Bende zaman makinesini bekleyenlerdenim. Belki de ilk insan ilk acısını çektiğinde yazıyordu. Maalesef ki bunu da bilemeyiz. Her şeyi bildiğimiz bir yerde görüşmek üzere... #sg
